Rooske

Hoe kan je die lieve dieren dumpen, vraag je je dan elke keer weer af!

Zo kijk ik graag terug op mijn stageperiode: Trots!

In november vertrokken de jongens en stonden wij er samen voor. Samen moesten wij in één klap voor meer dan 80 dieren verzorgen.

We begonnen ook niet rustig, want een uur later diezelfde ochtend kwam de dierenarts om Capricho, Steff, Soef en Starr te castreren. Capricho, zwaar getraumatiseerd door zijn verleden met dierenartsen. Alle vier de castraties verliepen allesbehalve soepel. Ik vergeet niet meer hoe arme Soef eraan toe was, zijn wonden waren niet goed gehecht en hij bleef maar bloeden. De dierenarts was ondertussen al weg.

 Wat maakten we ons zorgen toen. Zorgen om alles wat ons nog te wachten stond en HOE we dit in hemelsnaam moesten gaan doen. We vielen al om van het werk, alles veranderde die ochtend in een klap en we hadden eerlijk gezegd geen idee hoe we alles draaiende moesten houden.

Ik begon met de honden voeren, we begonnen die dag trouwens ook met het motto: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat het wel kan.’  (Quote van Pippi Langkous (: )

En we gingen door!! De hele maand november werkten we samen, merendeels in de stromende regen, want wat regende het bizar hard, en veel. We werkten van ‘s morgensvroeg tot ‘s avonds laat. En alles voor de dieren! Naast de dagelijkse zorg, schoonmaken van de tuinen, het Paddock Paradise en het voeren van alle dieren, kwam er nog heel wat werk bij. We gaven medicatie, preventiemiddelen, nazorg na die gecompliceerde castraties, bezochten de dierenarts, voor Bonita, Shakira, Pablo en Jake, zij werden gecastreerd en gesteriliseerd. Vic, Oro, Donna vlogen naar Nederland. We vonden onverwachts Puck, zwaar vermagerd, midden op de dag in de felle zon. En deden tot eind november ook nog zwemwandelingen tussendoor.

Dit waren echt werkdagen van soms wel 16 uur. We filmden tussendoor ook nog video’s voor onszelf en voor Dierenpraattv en hielden de sociale media bij. Ja, bikkelhard werken. Maar we kwamen er beiden ook achter, hoeveel we eigenlijk samen konden bereiken. We deden ook klusjes tussendoor, zoals poorten maken, boren, timmeren en zagen. We kweekten ook nog eens spierballen.

Na een ochtend werken van 6 tot 11, maakte één van ons eten, deed de ander snel het huishouden en de sociale media, we sliepen een uurtje en gingen weer aan het werk totdat alles af was en iedereen verzorgd was.

Ik kijk terug op een hele bijzondere tijd, een tijd waar alles voor de dieren werd gedaan. Want daar is Tamara haar rescuecenter, haar Pippi’s, voor begonnen: voor dieren in nood. Bij Tamara krijgen ze echt een tweede kans en daar geeft ze álles voor. Het runnen van een rescue center is niet altijd rozengeur en maneschijn, het is bikkelhard en doorgaan, 24/7, 365 dagen van het jaar en ik ben heel trots en dankbaar dat ik daar een stukje aan heb mogen bijdragen.

Lieve Tamara, je mag trots zijn op je werk en op jezelf!!!

Ik zelf heb ook een stukje Pippi thuis. Lieve poes Pino is met mij mee naar huis en ze gaat in kleine stapjes vooruit, ze komt al voorzichtig knuffelen en langzaamaan gaan we kennismaken met haar nieuwe familielid, Pommie de poes. Ik ben ontzettend blij dat wij haar een forever home kunnen bieden. Niks is mooier dan de liefde die een dier kan geven.  Adopteer een dier en geef zelf een tweede kans.

Heel veel liefs,

Rooske