Tamara

Ik ben Tamara Nuijten, 38 jaar oud. Geboren in Breda en sinds 2012 oprichter van stichting Pippi’s Opvang, een thuis voor gehandicapte, mishandelde, gedumpte of verwaarloosde honden, katten, paarden, ezels, varkens, schildpadden en kippen. Mijn motto? Durf te dromen en geef nooit op!

Toen de kans zich voordeed, vertrok ik met mijn toenmalige vriend naar Curaçao. Hij kreeg daar een baan en ik ging als vrijwilliger aan de slag voor de dieren in nood. Het werk was goed, maar de situatie waarin de dieren leefden was niet ideaal. Honden en katten verbleven te lang in te kleine hokken en de honden sliepen op een betonnen vloer. Ik besloot dat het anders moest. Ik wilde mijn eigen opvang waarin de dieren niet opgesloten zaten. Ze moesten niet gevangen zitten achter tralies, maar vrij rond kunnen rennen in een veilige omgeving. Alle dieren hebben recht op een gezond en gelukkig leven in een veilig thuis. Dat werd mijn streven, daar wilde ik voor gaan.

Met wat knip- en plakwerk had ik mijn eerste flyers in elkaar gezet. Het werd een opgerold A4'tje, met een strikje erom en een koekje eraan. Wandelend ging ik de buurt in, op zoek naar mijn eerste klanten. Zo begon ik een dierenoppas aan huis, zodat mensen die op vakantie gingen hun dier in hun eigen vertrouwde omgeving achter konden laten. Ik gaf de dieren eten en drinken en ik legde ze in de watten totdat hun baasjes weer thuiskwamen. Ook begon ik een honden uitlaatservice. Met het geld dat ik verdiende, kocht ik voer en medicatie voor straathonden.

Al snel was ik zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag aan het werk. Zodra ik mijn pick-up neerzette, kwamen de straathonden al naar mij toegerend. Ze kwamen overal vandaan. Ik gaf ze eten en als het nodig was bracht ik ze voor medische zorg naar een dierenarts. Op een dag was ik een grote groep honden kwijt. Ik had mijn pick-up neergezet, maar de honden kwamen niet naar me toe. Ik maakte zich zorgen en ben de dieren gaan zoeken. Wat ik uiteindelijk vond, is met geen pen te beschrijven. Het is te afschuwelijk voor woorden. Alle dieren, zelfs de pups waren dood. Ze waren besprenkeld met een soort van zuur. Je wil niet weten wat ik aantrof.

De volgende dag mailde ik alle makelaars op het Curaçao. Ik wilde een veilige plek op het eiland creëren, waar alle dieren een kans kregen om een goed leven te leven. Mijn eigen Rescue Center voor dieren. En zo kwam ik opeens mijn droomhuis tegen.
Een huis, met een stuk land waar alleen maar cactussen stonden. Er was verder helemaal niets. Ik was meteen dolenthousiast. Daar moest het gaan gebeuren. Daar zou ik mijn veilige haven creëren voor alle dieren van Curaçao.

Elke vrije minuut, elk weekend ging op aan de bouw van Pippi’s Opvang. Elke plank voor de dierenverblijven, elke vlonder voor de afrastering is met de pick-up naar binnengereden. Bloed, zweet en tranen heeft het gekost om mijn droom te verwezenlijken. Zelfs mijn 8-jarige relatie liep stuk om mezelf in te kunnen blijven zetten voor de dieren. Het is een hele zware missie, maar wel met een prachtig eindresultaat. Ik leef mijn mooiste droom en zou geen dag van mijn leven om willen ruilen met een ander.

Dankzij volgers op social media, trouwe donateurs, bedrijven, stagiaires en vrijwilligers kunnen wij gehandicapte, gewonde, uitgehongerde en angstige dieren helpen met medische verzorging en een veilige plek om ze te begeleiden naar de hemel op aarde.