Wie is Tamara, nou eigenlijk!
Vandaag een persoonlijke blog, want wie is Tamara nou eigenlijk.
Rond mijn 8e levensjaar begon ik als vrijwilliger bij de kinderboerderij nabij mijn woonwijk in Breda. Mijn lievelingsverzorgpony stond daar samen met een hele lieve ezel en shetlander.
Er waren veel diersoorten: pauwen, geiten, schapen, varkens, cavia’s, konijnen, kippen en een hanen. Ze kregen baby’s en gingen naar de opkoper. Grote opruiming een paar keer per jaar. Want jonge dieren scoren nou eenmaal. Daarom mijn grote liefde voor oudere dieren (denk ik)
Alle dagen in de week was ik aanwezig, elke middag na school. Zaterdag de hele dag. Zondag ochtend niet want dan was de eigenaresse van de pony aanwezig. Ik had schrik van haar, ze liep altijd zo bazig rond. Ook had ik schrik dat ze zou zeggen dat ik niet meer voor mijn lievelingspony mocht zorgen. Ze had ook gezegd: “als je te zwaar wordt, zoeken we een nieuw klein meisje”. Wat is te zwaar?
Ik wist het niet en baalde van mijn groei, want waar was de grens?!
Het was bij de KINDERboerderij de gewoonte om strafwerkers te laten werken, ik begrijp het wel.. gratis arbeid. Ook werkte er mensen die niet geschikt zijn voor de “normale maatschappij”.
Een man, laten we hem even Reg noemen. Werd zelfs de beheerder, hij was dol op kinderen. Hij werkte bijna elke middag, zonder begeleiding! Juist wanneer de kinderen vrij waren van school.
De bestuursleden waren ieder een halve dag aanwezig. Soms meer..
1 bestuurslid keek tijdens de hond uitlaten, vanaf het fietspad naar de kinderboerderij. Eigenlijk heb je dan geen idee van wat er echt speelt op de boerderij, natuurlijk. Ik keek altijd naar haar en dacht “je moest is weten”
Het heeft mij beresterk gemaakt!
De man had “vrij spel” en maakte misbruik van de gelegenheid. Het begon klein, het deurtje van het kantoor op slot, tijdens het theedrinken. In kleine stapjes werd hij steeds dwangmatiger. Steeds een beetje meer chantage “wat zou er gebeuren met mijn lievelingspony, als ik zou praten”
Enkele jaren heb ik het volgehouden, uiteindelijk was ik 8 jaar bij de kinderboerderij. Er was zelfs een dag dat ik hem, met een hamer op zijn gezicht had geslagen. Hij bloedde flink en moest naar de dokter omdat “hij was gevallen” Ook heb ik een keer in de stal, een strop aan de balk van het dak gemaakt en gezegd dat als hij de deur niet zou openen, ik zou gaan hangen! Woest en wanhopig was ik!!!
Ik was toen 10 jaar (gok ik) Traumatisch dat zeker!
Hij werd overmoedig en had een verkeerd meisje uit de buurt te grazen genomen. Haar ouders waren volledig door het dollen! Eindelijk!!!!!!!
Niet alleen ik had last van deze man. Een jonge dame die daar werkte gaf ook regelmatig signalen naar het bestuur, maar ze MOEST zwijgen! De 3 vrouwelijke bestuursleden hebben zelf ook kinderen. Ik als jong meisje heb nooit begrepen, hoe zoiets in de doofpot gestopt kon worden..
Toen de politieauto op bezoek kwam op de kinderboerderij, was ik zo opgelucht!!! Niet veel later heeft de man zijn flat, 2 honden en zichzelf in brand gestoken. Mijn moeder las het op uit de krant voor ik naar school ging, mijn hart is hard gaan bonken, dat gebeurd nu nog met grote regelmaat bij stress. Bijna 30 jaar later!
3 jaar geleden is mij verteld dat ik PTSS heb opgelopen. Er vielen direct veel puzzelstukjes op zijn plek.
We maakte thuis grapjes over mijn heftige dromen. Ik verplaatste hele kledingkasten in mijn slaap! Iedereen heeft nachtmerries toch? Nooit geweten dat die van mij te heftig waren voor een “normaal mens”.
Toch ben ik dankbaar! Als deze ellende nooit was gebeurd, was ik waarschijnlijk nooit het rescue center gaan bouwen, en zeker niet opgericht op deze manier! Ik bewaak de grenzen van de dieren en begrijp trauma’s als geen ander. Rust en regelmaat is zoooo verschrikkelijk belangrijk voor herstel!
Dankbaar voor alle lieve reacties!
Tamara, wat dapper van je dat je je verhaal deelt en kwetsbaar durft te zijn.
Het gebeurt overal en die doofpot is helaas bijna een standaard gevolg.. mensen kunnen dit niet aan en sluiten hun ogen, heel onterecht, heel laf en slecht, maar men kiest de weg - meestal - van de minste weerstand.
Net wat jij zegt en zag, er zijn alleen maar slachtoffers, die geholpen kunnen en hadden moeten worden. Als iemand gekeken had, iemand gevraagd had en iemand er wel was. Iemand had gevoeld dat hulp nodig was..
Dat je er over praat en schrijven wil geeft aan dat je weet dat jij geen schuld had. Dit jou overkomen is, maar niet door jou. Dat is het begin van de verwerking van dit grote traumaspoor dat in jou en heel velen met jou, ontstaan is. Gelukkig was je er altijd voor jezelf en met je zelf en leerde je zorgen en vechten voor jezelf.
Ik voel in jou een oerkracht, en wat je zegt.. is waar.. daarmee heb je bereikt wat je hebt bereikt. Ik volg je dagelijks sinds ik je heb leren 'kennen' toen ik op Curaçao was en voor het ziekenhuis heb gewerkt. Je bent zo'n inspirerend persoon en laat zien dat al het leven telt; ook het leven dat kwetsbaar is, gevoelig, het leven dat een deuk opliep, en ogenschijnlijk (voor de buitenwereld) niet meer perfect is.. maar jij weet als geen ander dat de waarde van het leven juist hier ligt, het verbinden met de kwetsbare ander, er wel zijn voor iemand die je even nodig heeft, jij weet hoeveel dit waard is, en kunt er daardoor zo ontzettend goed zijn voor de dieren.
Ik weet nog steeds hoe het zwarte hondje, mager, me aankeek, we verbonden ons even, op zielen niveau. Ik heb de periode dat ik nog op t eiland was, hem brokken en water gebracht. Helaas zagen we hem niet meer. Hij at het wel op. Ik denk nog vaak aan de hond. En stuur hem kracht toe op afstand, om zich eruit te vechten, een weg te vinden naar een lichter leven.
Dus ik begrijp je, en denk dat je een hele hele grote stap hebt gezet. Voor jezelf en voor de ander. Bedankt voor het delen.
Lieve groet, en goeds.