Wie is Tamara, nou eigenlijk!
In 2012 begon mijn reis van het helpen van dieren in nood hier op Curaçao. Het was het jaar waarin ik voor het eerst werd geconfronteerd met de schrijnende situatie van veel dieren op het eiland. Als vrijwilliger bij het lokale dierenasiel zag ik honden en katten die werden verwaarloosd, mishandeld en gedumpt, zonder hoop op een betere toekomst.
Het was een keerpunt voor mij. Ik kon niet langer zwijgen en niets doen terwijl deze dieren leden. Daarom besloot ik om actie te ondernemen. Ik begon met het helpen van gewonde dieren op straat, hen op te vangen, te verzorgen en liefde te geven. Zo ontstond langzaam maar zeker het idee voor Pippi's Opvang.
In dat jaar heb ik geleerd over doorzettingsvermogen, vastberadenheid en de kracht van compassie. Ondanks de uitdagingen en obstakels bleef ik geloven in mijn missie om deze dieren te helpen en een verschil te maken in hun leven. En dat was slechts het begin van een reis die mijn leven voorgoed zou veranderen.
Het heeft mij beresterk gemaakt!
Vandaag deel ik een persoonlijke blog, want wie is Tamara eigenlijk?
Al van jongs af aan was ik dol op dieren. Op mijn 8e begon ik moedig als vrijwilliger bij de kinderboerderij. Daar kon ik al mijn liefde voor dieren kwijt en genoot ik van het verzorgen ervan, vooral van de pony die daar stond, samen met een ezel en een shetlander.
Op de kinderboerderij waren er veel verschillende dieren: pauwen, geiten, schapen, varkens, cavia's, konijnen, kippen en hanen. Jonge dieren trokken veel bezoekers, maar helaas werden ze aan het einde van het seizoen verkocht aan een opkoper om plaats te maken voor nog meer jonge dieren. Daarom koester ik een grote liefde voor oudere dieren, omdat ik vind dat elk dier een mooie oude dag verdient.
Ik was de hele week aanwezig om te helpen, direct vanuit school fietste ik naar de kinderboerderij. Op zaterdag was ik er de hele dag, om volop te genieten.
Op zondagochtend durfde ik niet te komen, want dan was de eigenaresse van de pony aanwezig. Ik was bang voor haar, omdat ze altijd zo bazig overkwam. Bovendien was ik bang dat ze zou zeggen dat ik niet meer voor mijn lievelingspony mocht zorgen. Ze had eens gezegd: "Als je te zwaar wordt, zoeken we een nieuw klein meisje." Ik voelde me onzeker over wat "te zwaar" precies betekende.
Het was gebruikelijk op de kinderboerderij om strafwerkers te laten werken, wat gratis arbeid betekende met alle gevolgen van dien. Er werkten mensen die niet geschikt waren voor de "normale maatschappij".
De meest "gevaarlijke man" werd zelfs de beheerder, hij was dol op kinderen! Ik vermoed dat hij een pedofiel was uit eenzaamheid, omdat hij niet goed met volwassenen kon omgaan. Hij werkte elke middag zonder toezicht, precies wanneer de kinderen vrij waren van school.
De bestuursleden waren ieder een halve dag aanwezig, soms meer. Een bestuurslid keek 's middags tijdens het uitlaten van de hond vanaf het fietspad naar de kinderboerderij. Ze had geen idee van het drama dat zich daar afspeelde. Ik keek altijd naar haar en dacht: "Als je eens wist..."
De pedofiel had vrij spel en maakte misbruik van de situatie. Het begon klein, met het op slot doen van de deur tijdens het theedrinken. In kleine stapjes werd hij steeds dwingender. Hij begon me te chanteren met mijn lievelingspony als ik zou praten.
Ik heb het een paar jaar volgehouden, uiteindelijk was ik 8 jaar lang werkzaam op de kinderboerderij. Op een dag bedacht ik een plan. Toen hij me vastgreep, sloeg ik hem met een hamer in zijn gezicht en duwde hem tegen een paar scherpe spijkers. Hij bloedde flink en moest naar de dokter, maar tegen het bestuur zei hij dat hij was gevallen.
Een andere keer maakte ik uit wanhoop een strop aan de balk van het dak en zei dat ik zou gaan hangen als hij de deur niet zou openen. Ik was woedend, deze hel moest stoppen!
Ik was toen ongeveer 10 jaar oud. Het was traumatisch, dat is zeker! Een jonge vrouw die ook op de kinderboerderij werkte, gaf regelmatig signalen aan het bestuur, maar ze moest zwijgen, ongelooflijk! Ik zie haar nog steeds in tranen haar verhaal vertellen aan het bestuur tijdens mijn herinneringen.
Alle drie de vrouwelijke bestuursleden hadden zelf kinderen. Als jong meisje begreep ik nooit hoe zoiets in de doofpot gestopt kon worden. Hij werd overmoedig en viel een "verkeerd meisje" uit de buurt lastig. Haar ouders sloegen alarm! Eindelijk!
De politie kwam naar de kinderboerderij. Deze man heeft uiteindelijk zichzelf in zijn woning met honden in brand gestoken.
In dit verhaal wordt duidelijk hoe sterk mijn band met dieren is en hoe ik onrustig kan worden wanneer ik merk dat zij in gevaar zijn.
Mijn ervaringen op de kinderboerderij hebben mij geleerd hoe belangrijk het is om dieren te beschermen en te zorgen voor hun welzijn. Daarom ben ik altijd zeer gesteld op mijn dieren en voel ik me ongemakkelijk als ik merk dat er dreiging is in mijn omgeving.
De situatie met de pedofiel op de kinderboerderij heeft mijn gevoel van verantwoordelijkheid voor dierenleed alleen maar versterkt, en het heeft mij ertoe aangezet om mij in te zetten voor hun bescherming en welzijn.
Misschien ga ik ooit nog een boek schrijven...
Tamara, wat dapper van je dat je je verhaal deelt en kwetsbaar durft te zijn.
Het gebeurt overal en die doofpot is helaas bijna een standaard gevolg.. mensen kunnen dit niet aan en sluiten hun ogen, heel onterecht, heel laf en slecht, maar men kiest de weg - meestal - van de minste weerstand.
Net wat jij zegt en zag, er zijn alleen maar slachtoffers, die geholpen kunnen en hadden moeten worden. Als iemand gekeken had, iemand gevraagd had en iemand er wel was. Iemand had gevoeld dat hulp nodig was..
Dat je er over praat en schrijven wil geeft aan dat je weet dat jij geen schuld had. Dit jou overkomen is, maar niet door jou. Dat is het begin van de verwerking van dit grote traumaspoor dat in jou en heel velen met jou, ontstaan is. Gelukkig was je er altijd voor jezelf en met je zelf en leerde je zorgen en vechten voor jezelf.
Ik voel in jou een oerkracht, en wat je zegt.. is waar.. daarmee heb je bereikt wat je hebt bereikt. Ik volg je dagelijks sinds ik je heb leren 'kennen' toen ik op Curaçao was en voor het ziekenhuis heb gewerkt. Je bent zo'n inspirerend persoon en laat zien dat al het leven telt; ook het leven dat kwetsbaar is, gevoelig, het leven dat een deuk opliep, en ogenschijnlijk (voor de buitenwereld) niet meer perfect is.. maar jij weet als geen ander dat de waarde van het leven juist hier ligt, het verbinden met de kwetsbare ander, er wel zijn voor iemand die je even nodig heeft, jij weet hoeveel dit waard is, en kunt er daardoor zo ontzettend goed zijn voor de dieren.
Ik weet nog steeds hoe het zwarte hondje, mager, me aankeek, we verbonden ons even, op zielen niveau. Ik heb de periode dat ik nog op t eiland was, hem brokken en water gebracht. Helaas zagen we hem niet meer. Hij at het wel op. Ik denk nog vaak aan de hond. En stuur hem kracht toe op afstand, om zich eruit te vechten, een weg te vinden naar een lichter leven.
Dus ik begrijp je, en denk dat je een hele hele grote stap hebt gezet. Voor jezelf en voor de ander. Bedankt voor het delen.
Lieve groet, en goeds.